Van pup naar puber, een weg van vertrouwen op onze eigen-wijsheid
Vandaag één jaar geleden kwam Roos bij ons wonen.
Het leven in een nieuwe omgeving was ont-zet-tend spannend voor haar.
We zorgden voor nabijheid en veiligheid. Ze sliep bij ons, we wandelden kort, zo ver als zij wilde. De eerste week was dat hooguit de achtertuin in. Daarna de voortuin, 2 meter naar links, misschien drie meter naar rechts.
Van de indrukwekkende socialisatieschema’s zoals je die wel eens ziet hebben we weinig tot niets uitgevoerd.
En dan nog was ze erg snel overprikkeld. Het was een pittige tijd en lang niet altijd zaten we op die roze puppywolk, hoewel de momenten om half zes ‘s morgens, met een sterke koffie in de hand, genietend van Roos die al haar speelgoed tevoorschijn toverde, ook wel weer heel onvergetelijk waren.
Roos is een hele gevoelige hond die veel rust nodig heeft. Bijkomtijd noemen we dat. Gelukkig heb ik dat zelf ook nodig.
Momenteel is ze regelmatig de pittige puber met de uitdagingen die daar bij horen.
Mijn tip? Volg het tempo van je hond en houd oog voor de behoefte en de emotie achter het gedrag. Ook bij jezelf.
Zo heb ik Roos als jonge pup eens opgetild voor voor een naderende blaffende Chihuahua, ik heb haar regelmatig afgeschermd voor honden die er minder ‘hij-doet-niks-erig’ uitzagen dan de begeleider vertelde.
Ik vertel mensen keer op keer dat ze haar niet moeten aaien, want daar houdt ze niet van.
Ik heb haar de eerste 8 maanden van haar leven naast mijn bed laten slapen. Dat betekende tot 36 kilo hond naar boven en naar beneden tillen. Eigenlijk tot zij aangaf dat ze beneden wilde blijven. En toen heb ik nog twee weken beneden geslapen. Ik geloof dat dat laatste meer voor mij was dan voor haar.
Er zijn veel mensen die daar, in de loop der tijd, wat van vonden. Je kent de opmerkingen vast wel.
Je maakt haar bang, zo leert ze het nooit, je moet daar juist jong mee beginnen, ze moet het toch leren, laat het ze maar zelf uitzoeken, daar leren ze het meeste van, gewoon even laten janken, dan is het zo over, en ga zo maar door.
Ik heb geleerd daar niets van te van te vinden. Ik kies duidelijk m’n eigen pad met Roos en eerlijk is eerlijk, als ik zo naar haar kijk dan zie ik ook dat het voor haar werkt. En voor mij.
Daarvoor moest ik, jaren terug weliswaar, wel eerst het één en ander aan overtuigingen doornemen. en hier en daar opruimen. Zoals het goed, misschien wel perfect willen doen. En niemand tot last willen zijn. En weet ik wel genoeg?
Maar nu...het ene oor in, andere oor weer uit.
Ik weet dat het ook een last kan zijn, al die meningen, als het filteren daarvan nog niet lukt. Helemaal als je al twijfelt of je het goed doet voor je hond. Hoe fijn is het om op je eigen intuïtie te kunnen vertrouwen met de kennis over honden in je rugzak? Dat je de triggers hebt leren kennen die maken dat je je onzeker voelt tov je hond. Of tov je meestal goedbedoelende medemens.
Ik vond het in ieder geval een heerlijk jaar. Met ongelooflijk veel wijze lessen, van, door en met Roos.
